Εκ φύσεως, στον άνθρωπο αρέσει να είναι αγαπητός, αποδεκτός, θαυμαστός.
Αυτό φυσικά και είναι θεμιτό αλλά κάποιες φορές μπορεί να κρύβει τον κίνδυνο της «υπερφόρτωσης» με ευθύνες, συναισθήματα και καθήκοντα που δεν μας αναλογούν απλά και μόνο για να είμαστε αρεστοί. Αποτέλεσμα; Στρες, αγωνία, κακή διάθεση και αυστηρή αυτοκριτική.
Όσο μεγαλώνουμε και αποκτούμε περισσότερες εμπειρίες, αντιλαμβανόμαστε ότι, τελικά, όσο και να προσπαθούμε να τους έχουμε όλους ευχαριστημένους, πάντα θα υπάρχουν παράπονα… σχεδόν πάντα κάποιος θα βρεθεί να μας σχολιάσει αρνητικά είτε επειδή πραγματικά το πιστεύει είτε επειδή αισθάνεται ο ίδιος πιο σημαντικός, μειώνοντας τους άλλους.
Οπότε… είναι καλό, για να μπορέσουμε να διατηρήσουμε αναλλοίωτα τα καλά στοιχεία της προσωπικότητάς μας καθώς και τη συναισθηματική ισορροπία μας, να ξέρουμε πού να τραβάμε τη γραμμή του «όχι».
Λέμε, «Ναι» λοιπόν στα «Όχι» για πράγματα που:
– Mας πάνε πίσω, εμποδίζοντας την πρόοδό μας
– Μας αγχώνουν
– Μας θυμώνουν
– Μας μειώνουν την αυτοπεποίθηση
– Μας κουράζουν σε υπερβολικό βαθμό χωρίς λόγο
– Μας αδικούν
– Μας κάνουν συνέχεια να βρίσκουμε δικαιολογίες
Δημιουργώντας μια καθημερινότητα που μας γεμίζει, μας ευχαριστεί και μας κάνει να χαμογελάμε, αυτόματα, ανεβαίνει η διάθεσή μας, η αισιοδοξία μας καθώς και η ανάγκη μας να ονειρευτούμε και να επιτύχουμε στόχους. Η αυθεντικότητα του εαυτού μας, τα γνήσια συναισθήματα και οι αξίες που μας διέπουν όπως ο αλτρουισμός, η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά είναι πάντα η καλύτερη βάση.
